Þú, augnablikið og nándin - hugleiðing dagsins

Fjarvera er eina fíknin

Öll fíkn snýst um skort. Þessi skortur á sér mörg andlit. Við sendum okkur dulbúin, heimatilbúin skilaboð um að eitthvað vanti og þegar glöggt er skoðað má hæglega koma auga á margar slíkar leiðir sem samfélagið hefur samþykkt fyrir sitt leyti.

Þetta er blekking.

Það eina sem vantar ert þú – aðeins nándin við þig.

Að þú viljir þig - ekkert annað.

Alltaf þegar eitthvað vantar – þá vantar þig.

Alltaf þegar þig vantar eitthvað þá vantar þig, inn í augnablikið, inn í nánd við þig; nánd án viðnáms og án dóms.

Reykingamaður skapar sér vissan takt í lífinu – hvenær hann reykir fyrstu sígarettuna, hvenær sígarettu númer tvö, við hvaða aðstæður og svo framvegis. Þannig þjálfar hann líkamann til að nota ákveðið magn af nikótíni á hverjum degi og hann skilyrðir hann líka félagslega, t.d. með því að tengja sígarettuna við kaffibolla, kók, bjórdrykkju eða samveru við til- tekna einstaklinga og aðstæður. Eðlilega bregður líkamanum þegar brugðið er út af vananum og hann bregst við með því að öskra ennþá hærra.

Líkamlegu viðbrögðin sem við köllum fráhvörf eru afleiðing þess að við höfum þjálfað líkamann og hugann til að öskra á eitthvað sem hann vill fá og er vanur að fá.

Alveg það sama gildir um mataræði. Við höfum étið okkur upp í mikla (gervi)þörf fyrir mat og næringu; tamið líkamann til að taka við of miklu magni af næringu og of lélegri næringu.

Þess vegna bregðumst við við seyðingnum í kviðnum eins og lífið liggi við. Eins og við verðum að fá okkur eitthvað í gogginn.

Til viðbótar þessu höfum við tamið líkamanum að sveiflast eins og barn á fleygiferð í rólu. Mataræði sem inniheldur mikinn sykur, hvítt hveiti, ger og mjólkurvörur hefur þau áhrif á líkamann að hann fyllist skyndilega af orku – hann sveiflast upp á við og titrar þar í skamman tíma. En vegna þess hve fljótur hann er að vinna úr þessari orku líður ekki á löngu þar til fallið niður á við hefst. Og það er oftast töluvert hátt. Sveiflan upp á við fer með okkur langt upp fyrir eðlilega orkuþörf líkamans og á endanum gildir þyngdarlögmálið – það sem svífur hátt upp í loft fellur niður á meiri hraða en það sem flýgur lágflug. Og það fellur lengra. Þá upplifum við það sem við köllum blóðsykurfall, sem er óþægileg máttleysistilfinning og vægur svimi.

Við viljum (auðvitað) ekki upplifa óþægilegar tilfinningar þannig að við rjúkum til og fáum okkur í gogginn – fáum okkur eitthvað sem keyrir okkur hátt upp í orku, sem hefur í för með sér annað blóðsykurfall ... og svo framvegis.

Hvað hefur þetta að gera með athygli? Til að rjúfa mynstur daglegrar neyslu þurfum við fyrst að koma auga á hvernig það lítur út. Við þurfum að vera til staðar þegar við nærum okkur og vera í vitund gagnvart því hvað við nærum – hvort það er skortur sem leiðir til vansældar eða ást sem leiðir til velsældar.